امام حسين (ع) بيشتر از آب، تشنه لبيک بود، اما افسوس که به جاي افکارش، زخم هايش را نشانمان دادند و بزرگترين درد او را بي آبي معرفي کردند (علي شريعتي)
تازگی به این کلام جناب شریعتی زیاد برخورد کردم، چه در وب و چه در اس ام اس.
حرفی در نگاه اول روشنفرکانه و منطقی..
طبیعت جوان پویا و نوگراست، و این ویژگی باعث میشه که اینگونه سخنان اکثر طرفدارانش رو این قشر تشکیل بدن.
و اما راجب این سخن..
واضحه که اهداف و افکار اباعبدالله الحسین علیه السلام، دانستن و ادامه دادنش بر همه ی ما واجبه ، تا آنجایی که فرموده اند اشک با معرفتها بسیار قیمتی تر است.
اما با همه ی این توصیفات آیا این دلیل میشه که شان روضه ی سید الشهداء را پایین بیاریم؟
آیا همین اشکها و پیوند خوردن با عاطفه نبود که این نهضت رو زنده نگه داشته که الان شما اصلا بتونید راجع بهش حرف بزنید؟
در جای جای سیره ی ائمه علیهم السلام داریم که بر پابرجا بودن ذکر مصیبت تاکید داشتند و اول گریه کننده بر مصیبت جدشون، خودشون بودند.
خود امام خمینی رحمه الله علیه می فرمودند منبرهای ما (که خط دهنده ی جریان های فکری ما هستند) رو روضه ی اباعبدالله الحسین علیه السلام زنده نگه داشته..
و بنده میخواهم بگویم که شریعتی عزیز، یادآوری زخم های تن سالار شهیدان و اصحاب نازنینشون ار ابتدایی ترین اثراتش این هست که من روسیاه رو شرمنده میکنه از معصیت و بی معرفتی نسبت به حق این عزیزان..
فردی اومد خدمت یکی از معصومین علیهم السلام عرضه داشت آقا شما همتون نور هدایتید و کشتی نجات، پس چرا این لقب به جدتون سیدالشهدا علیه السلام نسبت داده شده؟
ایشون فرمودند بله ولی حسین علیه السلام تندروترین کشتی است که از گرداب ها به سرعت عبور میکند..
بنده به تعبیر خودم میگم که امام حسین علیه السلام انقدر به تنشون زخم نشست که نجات رو برای من و شما راحت کردند..
ابالفضل العباس سلام الله علیه انقدر شرمندگی کشیدند در برابر اهل حرم و علی اکبر و قاسم و آنقدر "نه" شنیدند در برابر اجازه میدان خواستن از اباعبدالله الحسین که خداوند تا قیامت به عباس و متوسلینش "نه" نگوید..
آب، ما كى ز عدو مى خواهيم؟
ما در اين دشت، عمو مىخواهيم
گر نشد آب ميسر گردد
به عمو گو به حرم برگردد
و یک دعا..
دکتر عزیز امیدوارم که این کلامت باعث این نشود که حتی یک نفر نسبت به این روضه ها (که بقای اسلام مدیون این روضه هاست) حتی ذره ای دلسرد شود!
