بسم الله..

«اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن صلواتک علیه و علی آبائه فی هذه الساعة و فی کل ساعة ولیاً و حافظاً و قائداً و ناصراً و دلیلاً و عیناً حتی تسکنه ارضک طوعاً و تمتعه فيها طويلاً»
------
خدا رو شکر میکنم ازینکه پس از مدتی که راه اندازی وبلاگی رو در ذهنم داشتم, بالاخره این توفیق رو بهم دادن تا سرانجام شروع کنم.
راستش شاید بلاگ های زیادی رو دیده باشید با مضمون عاشقانه, که عموما" در بین فارسی زبانهاشون 2 نوع وجود داره; یکی اونهایی که دل در گرو یاری نهادن و حالا یا دلتنگی های قبل از وصال هستش و یا شکایت های بعد از فراغ و دسته ی دوم هم اونهایی که با ائمه هدی و خدای خودشون راز و نیاز میکنن
که این بستگی به نگرش اون فرد داره که چه کسی رو لایق عالی ترین درجه ی محبت خودش بدونه و.. بگذریم.
و در بین دسته دوم هم رابطه های عجیبی رو میتونید پیدا کنید بین نویسنده و امام زمانشون..

حالا بنده هم در کمال پر رویی و جسارت میخوام خودم رو (با تمام بدیها و نواقصم) در دسته ی دوم جا بزنم و به عنوان کمترین بگم به مهدی فاطمه که اگرچه آقا..

لایق فیض حضورت نیم اما بگذار .... زندگی چند صباحی به خیالت بکنم

همین!
تمام هدف این وبلاگ برای رسیدن به یک لبخند رضایت و تایید حجه بن الحسن عجّل الله تعالی فرجه الشریف خلاصه میشه...
و برای رسیدن به این مهم, نویسنده قصد داره اشارات, احادیث و روزمره هایی رو با خواننده در میون بگذاره تا شاید در این بین تلنگری برای خودش باشد یا احساس پاکی زنده گردد و گاهی خم عشقی بجوشد و به شـراب مهر تبدیل گردد..

و یا به قولی:

حرف و گفت و صوت را بر هم زنم ... تا که بی این هر سه, با تو دم زنم

یا علی